Werken voor MSF

De aannemer waarmee ik samengewerkt had om de metalen bedden in neonatologie te maken wil graag meer samenwerken met MSF. Jammer genoeg is hij niet lang naar school kunnen gaan en is samenwerken soms niet altijd makkelijk. Wel stelt hij graag een prijs voor, daarbij komt altijd het bijhorende Afrikaanse praatje over koetjes en kalfjes. Plots zegt hij: “Robin, door de golven van oorlog en geweld zijn we alles kwijtgeraakt, tot op het punt dat we honger lijden. Het is dankzij jullie dat ik terug geld heb om mijn kinderen eten te geven, dankzij jullie dat ik terug werk heb, dankzij jullie dat er terug vooruitgang is in mijn buurt. Eindelijk is er terug hoop.” Fuck, mijn hart breekt maar ik mag het niet laten blijken. Fuck denk ik in mezelf vechtend tegen de emotie de vrijkomt. Geen haar op mijn hoofd die twijfelt aan zijn verhaal want ik zie dit hier iedere dag.

Het ondraaglijke lijden dat mensen hier kunnen ondergaan is grenzeloos. Dood is even gewoon als een brood kopen. Iedereen heeft familie verloren aan ziekte, vervolging, geweld of de oorlog. De lijst is zeker niet limitatief aan deze 4 dingen. Wat de mens maar kan verzinnen om elkaar pijn te doen, is hen waarschijnlijk al overkomen. Je ziet het in de ogen van de mensen dat ze altijd op hun hoede zijn en in overlevingsmodus blijven hangen. Je kan het niemand kwalijk nemen, iedereen houdt zich vast aan deze manier van denken als je dit rondom je ziet...

De ochtend dat Anthony vertrokken was, was ik triest uit het raam van de jeep aan het staren. Plots zag ik een man een huifkar voor zich uitduwen waar zijn hele hebben en houden op ligt. Waarschijnlijk moet die verhuizen omdat hij zijn verblijfplaats niet langer kan betalen. Beeld jezelf even in dat alles wat je hebt, op die kleine huifkar past. Dat dat je volledige wereld is en je kent enkel de omgeving enkele kilometers rondom jou. Dit alles is jou Alfa en Omega…

Soms joggen we lang de Oubangui rivier en zien we echt hoe de mensen leven. Wat wij doen is vreemd in hun ogen, sport is een luxe. Wij moeten lopen om de overtollige kilo’s kwijt te raken. Niemand hier kent dit probleem, overgewicht is een teken van rijkdom, het is sexy en een teken van macht. De wereld op zijn kop voor een westerling uit België. De meeste mensen zijn vriendelijk maar soms roept er eentje "volleur de Centre Afrique"…

Om te zeggen dat ik nooit twijfel of blanke westerlingen wel een plaats hebben hier in Afrika zou een leugen zijn. Als wij als MSF telkens de gezondheidszorg overnemen, alles op ons nemen en de overheid in hun gebruikelijke doen laten, helpen we dan wel op de manier die we echt willen?

Gelukkig is dit ook wat MSF zich telkens opnieuw afvraagt! Ze kijken naar de toekomst. Decentralisatie, het universitair ziekenhuis (CHUC) met logistieke steun helpen zodat ook hier een gezondheidszorg kan zijn die enigszins het Europees niveau benadert. De laatste 20 jaar streeft MSF er naar om veel meer lokale mensen te trainen, naar een hoger niveau tillen. Ja er zitten hier goeie mensen tussen. Eerst detachering en dan worden ze (als ze het niveau behalen) expats in andere landen. Het is helemaal geen clubje meer van blanken die iets goed komen doen. Nee, MSF is wat het is door vooruit te denken en mee te gaan met zijn tijd. Vooral hier in dit land wil MSF tonen dat het anders kan, dat vrede en gezondheid iets is om het vechten te stoppen. Verschillen opzij te zetten en te proberen iets op te bouwen.

Ik zie elke dag hoop en vreugde. Ik kan hier de kennis die ik heb, delen, ik zie mensen letterlijk groeien en niet te vergeten, ik groei ook door hen. Dit is waarom ik hier ben!

Misschien komt er een nieuwe oorlog en mogen alle plannen terug in de vuilbak, maar moet je voor die reden in je luie zetel blijven zitten? Of toch maar blijven proberen om er iets aan te doen? Ik zie hoop en vreugde elke dag. Ik kan hier de kennis die ik heb, delen, ik zie mensen letterlijk groeien en niet te vergeten, ik groei ook door hen. Dit is waarom ik hier ben. This is MSF!